"Dolle Dries" van WIJHE

meer foto's

geboortedatum: ../../19..

geboorteplaats: Oosterwolde

nationaliteit: Nederlands

lengte: ... cm

gewicht: .. kg

club: Wehkamp

Profiel

Dolle Dries, Nederlandse schaatslegende, die ook op de fiets en de skeelers zijn mannetje stond. Dries van Wijhe stond al op de wedstrijdbaan voor het marathonschaatsen was uitgevonden en won menig lange afstandstocht. In 1986 en 1991 werd hij Nederlands kampioen marathon op natuurijs, in '89 eveneens op kunstijs. Tal van anecdotes zijn bekend over deze oerhollandse sportman. Een impressie van Rien de Roon voormalig collega sporter:

''Ongeveer twaalf jaar heb ik met hem schaats- en skeelerwedstrijden gereden en hem van nabij meegemaakt. Samen hebben we een paar jaar voor dezelfde sponsor gereden: Tinus Adema van A.H.V. uit Rijen, een man die erg van het marathonschaatsen hield. Ik zie ons nog op een warme zomerdag met Tinus in de woonwagen van Dries zitten voor een kontraktbespreking. Toen het over het geld ging, viel er een stilte. Ik dacht: “Dries, zeg jij het nou!” Maar Dries blokkeerde en met moeite kreeg ik vijfduizend gulden over mijn lippen. Tinus was akkoord…..
Dries was een super sportman en een geweldig acteur. Hij hoefde voor dit laatste helemaal geen moeite te doen.Talloze anekdotes zijn over hem te vertellen, die boeken zouden kunnen vullen.Dries begon als wielrenner en in die discipline maakte hij in 1973 furore door het N.K in Limburg te winnen, omdat Fedor den Hertog, de grote kanshebber, die dag geen ruimte kreeg…..Na die dag werd Dries veel gevraagd bij kermiskoersen, waar hij zijn geld altijd meer dan waar maakte, door de ontelbare demarrages, die hij kon plaatsen. Niets was hem te dol en daar dankt hij zijn bijnaam aan: Dolle Dries.Hij tekende ook altijd met Dolle Dries…. Ook haakte hij altijd in op zijn bijnaam.
Als hij zag, dat voor de start de mensen over de dranghekken naar hem stonden te staren, begon hij aan zijn stuurgrepen te draaien als een motorrijder en riep daarbij steeds: “BRRROEM…BRRROEM”, alsof hij zijn motor stond warm te draaien.
De toeschouwers zeiden dan: “Kijk, kijk, hij is weer helemaal wild vandaag” en dat vond den Dolle prachtig.Ook presteerde hij het om op een damesfiets een wielerkoers te winnen. Dries lag in gewonnen positie in de wedstrijd, toen hij lek reed. Er was geen reserve racefiets te bekennen! Hij keek onmachtig om zich heen en zag een vrouw in het publiek staan met een ouwe omafiets. Zonder iets te vragen rukte hij de fiets uit haar handen en sloot toch nog winnend de koers af. Toen hij ‘s zaterdags in Oud-Beijerland moest fietsen en speaker Mels de Kievit hem naar zijn avontuur op de damesfiets vroeg
(het had uitgebreid in een landelijke krant gestaan) loog hij erbij, dat er ook nog een kind in het zitje had gezeten.Sponsoring was er in die dagen nauwelijks, maar Dries kreeg een aanbieding van “Pretty City” uit Zwolle. Aan zijn moeder vertelde hij, dat het met zware shag te maken had, maar toen de inwoners van het christelijke kerkdorp, waar Dries woonde, er achter kwamen dat het een sexclub was, is Dries er maar snel mee gestopt. Toch jammer, want die 250 gulden in de week, kon den Dolle best gebruiken en de masseur, die hij elke week moest betalen, zou ook niet meer nodig zijn, want de massage was bij “Pretty City” gratis, had de sponsor gezegd.Dolle Dries sportte alleen maar en werken vond hij niet nodig. Geld verdiende hij in de sport en de enige kosten, die hij had was een butagasfles en een beetje elektriciteit.Als je nu nog aan hem vraagt, wat hij fout gedaan heeft in zijn leven zegt hij: “De twee jaren, dat ik bij een baas gewerkt heb!”Dries woonde eerst thuis op de boerderij van zijn ouders.Op een dag vond hij de tijd rijp om de ouderlijke woning te verlaten. Hij kocht een oude woonwagen en zette die pal naast de boerderij in het weiland neer. Zo, dan kon hij gewoon tussen de middag thuis warm blijven eten!.De gemeente vond het geen goed plan en stuurde dwangbevel na dwangbevel dat hij de woonwagen weg moest halen.Dries stoorde zich er niet aan en bleef waar hij was, totdat er een aangetekende brief op de mat viel, waarin stond dat de woonwagen donderdags weggesleept zou worden!Dries aarzelde geen moment en liet een vriend, die over een graafmachine beschikte, een gracht om zijn woonwagen graven!Eigenhandig maakte hij er een ophaalbrug bij, die hij ‘s avonds ophaalde.VANAF DAT MOMENT WOONDE DRIES OP EEN EILAND……..Op donderdag stonden gemeentewerklui machteloos toe te kijken en konden de klus niet klaren!Als wielrenner wilde Dries ook wel eens aan nieuwigheden meedoen en zo vertrok hij  met boezemvriend Wim van Boven in het voorjaar voor een trainingskamp naar Spanje. Al spoedig bleek dat deze expeditie financieel te hoog gegrepen was en moesten ze hun auto, een ouwe eend, verkopen om eten te kunnen kopen.In arren moede zijn ze door het koude voorjaarsweer van Spanje naar Nederland terug komen fietsen. Het werd een lijdensweg met zelfs overnachtingen in stallen tussen de schapen…..Toen Dries naast het fietsen met zijn carrière als marathonschaatser begon, was hij echt een bezienswaardigheid. Molenwiekend met zijn armen reed hij over het ijs. Maar hij reed wel ijselijk hard!Toen hij in Heerenveen de technisch begaafde Co Giling versloeg, zei hij tegen de journalisten, dat de zwaan de zwaluw verslagen had.Maar technisch verbeterde Dries met de week en geselde hij het peloton. Als je met hem in de kopgroep zat, werd je gek van hem. Hij bleef net zo lang demarreren, tot dat hij alleen weg was. Hij kon soms wel zeven keer achter elkaar demarreren, zodat wij geen adem meer over hadden en blij waren dat hij weg was; dan kon je tenminste even een blaasje pakken…MAAR DE OVERWINNIG WAS DAN VOOR DRIES EN WIJ REDEN VOOR DE TROOSTPRIJZEN.Onder de douche hebben wij Dries wel eens gevraagd of hij zijn lichaam aan de medische wetenschap af wilde staan zodat wij er achter zouden komen wat hij wel had en wij niet….Wat ik wel weet is, dat Dries bij een inspanningstest die wij als marathontop bij Jos Geysel in Amsterdam ondergingen, een extreem hoge zuurstofopname had!Dries had in die tijd ook iemand om zich heen lopen die helemaal gek was van Dries, een soort opgevoerde supporter, die Dries als een schaduw volgde, maar van het schaatsen heel weinig begreep. Overal stond hij met zijn neus bovenop en erg slim was hij niet! Zijn bijnaam was Kojak omdat hij een kale kop had…..Tijdens een buitenijs periode moesten we een honderd kilometer-wedstrijd in Eernewoude rijden. Dries legde Kojak uit, dat tijdens de wedstrijd eten aangegeven moest worden als Dries daarom zou vragen. Kojak knikte instemmend. Johan Wardenier maakte gelijk ook gebruik van deze meesterverzorger en vertrouwde hem een pak brood en een zak gepelde sinaasappels toe.De wedstrijd zou over tien ronden van tien kilometer gaan. Het startschot klonk en het peloton vertrok als een haas.Kojak kende zijn taak en ging bij de andere verzorgers staan.Na één ronde flitste het complete peloton langs de coaches en verzorgers. Braaf hield Kojak de etenszakken omhoog, maar Dries en Johan gaven te kennen dat ze nog geen eten wilden, omdat het nog te vroeg in de wedstrijd was.  Kojak bleef nog enkele doorkomsten de etenszakjes omhooghouden, echter zonder resultaat.Na vijftig kilometer begonnen Johan en Dries toch wel honger te krijgen, maar Kojak was in geen velden of wegen meer te bekennen! Een ronde later stond hij er weer, maar zonder etenszakken. “Eten, eten!” riep Dries, waarop Kojak riep: “Je moest toch niet....ik heb het zelf op gegeten!” Nu waren de rapen gaar. “Ga eten kopen”, brulde Johan Wardenier.Een ronde later stond Kojak weer op de verzorgingsplaats maar… zonder eten. Terwijl Dries en Johan hem vragend aankijkend voorbij schaatsten, riep Kojak: “Op dinsdag zijn de winkels dicht!”
KOJAK HEEFT DOLLE DRIES NOOIT MEER MOGEN VERZORGEN…..In die tijd zat ik in de belangengroep van marathonschaatsers en had veel kontakt met de aktieve schaatsers. Van alle nieuwtjes uit het peloton was ik op de hoogte.Op een dag viel er bij mij een verhuiskaart op de mat….DRIES VAN WIJHE WAS VERHUISD NAAR EEN KLEIN PLAATSJE IN LIMBURG……Of er een bom insloeg! Dat kon toch niet. Hij hoorde toch op de Veluwe, waar hij geboren en getogen was?Ik begreep er echt niets van en keek nog eens op de kaart.Hij was echt gek geworden. Er was in Limburg niet eens een ijsbaan, waar hij kon trainen. Maar…..als hij niet kon trainen, waren wij deze winter een concurrent kwijt.Ik belde snel een paar kollega-marathonschaatsers op om het grote nieuws te vertellen. Ook zij wreven in hun handen: eindelijk van die plaag verlost……Eind oktober, bij de eerste wedstrijd van het seizoen in Amsterdam, liep ik op weg naar de kleedkamer Dolle Dries tegen het lijf. “Kom je naar de wedstrijd kijken?” vroeg ik.“Nee, ik rij mee!”. “Ja, maar je hebt toch niet kunnen trainen, daar in Limburg!”
Dries schaterde van de lach. “Heb ik jou lekker in de maling genomen! Ik woon gewoon nog in Oosterwolde, maar heb jou een verhuiskaart gestuurd om iedereen zand in de ogen te strooien, want ik wist dat jij het bericht wel zou rond bazuinen!”Dries reed die avond de sterren van de hemel en won de wedstrijd met groot gemak."