Dolle Dries, een schaatslegende in Nederland, presteerde ook op de fiets en de skeelers zeer verdienstelijk. Dries van Wijhe stond al op de wedstrijdbaan voor het marathonschaatsen was uitgevonden. Hij won menig lange afstandstocht. In 1986 en 1991 werd hij Nederlands kampioen marathon op natuurijs, in '89 eveneens op kunstijs.

Van Wijhe begon echter als wielrenner in de jaren 70. In die discipline maakte hij in 1973 furore door het NK in Limburg te winnen. Hij versloeg de grote kanshebber, Fedor den Hertog. Na die dag werd Dries veel gevraagd bij kermiskoersen, waar hij zijn geld altijd meer dan waar maakte, door de ontelbare demarrages, die hij kon plaatsen. Niets was hem te dol en daar dankt hij zijn bijnaam aan: Dolle Dries.

Hij tekende ook altijd met Dolle Dries…. Ook haakte hij altijd in op zijn bijnaam. Als hij zag, dat voor de start de mensen over de dranghekken naar hem stonden te staren, begon hij aan zijn stuurgrepen te draaien als een motorrijder en riep daarbij steeds: “BRRROEM…BRRROEM”, alsof hij zijn motor stond warm te draaien.  De toeschouwers zeiden dan: “Kijk, kijk, hij is weer helemaal wild vandaag” en dat vond den Dolle prachtig.

Ook presteerde hij het om op een damesfiets een wielerkoers te winnen. Dries lag in gewonnen positie in de wedstrijd, toen hij lek reed. Er was geen reserve racefiets te bekennen! Hij keek onmachtig om zich heen en zag een vrouw in het publiek staan met een ouwe omafiets. Zonder iets te vragen rukte hij de fiets uit haar handen en sloot toch nog winnend de koers af. Toen hij daags daarna in Oud-Beijerland moest fietsen en speaker Mels de Kievit hem naar zijn avontuur op de damesfiets vroeg (het had uitgebreid in een landelijke krant gestaan) loog hij erbij, dat er ook nog een kind in het zitje had gezeten.